زبان مادری

زبان مادری « گتوندی» ...!

برای مطالعه به ادامه مطلب بروید ...

اخیراً چند سالی است که در شهر ما با بچه هایی که تازه زبان باز می کنند با زبان فارسی که نه همان زبان عامیانه تهرانی صحبت می کنند به بهانه اینکه فردا می خواهند به دانشگاه بروند به شهرهای دیگر برای کار و سربازی و خلاصه به بهانه های مختلف به زبان مادری پشت می کنند در اینجا ذکر چند نکته قابل تأمل و ضروری می باشد که شاید جلوی باور غلط ما را بگیرد. این نکته ها عبارتند از:

یک : زبان فارسی از گویش ها و لهجه های مختلفی  که از آن جمله لری ، آذری ، کردی ، دزفولی ، اصفهانی ، مشهدی ، شوشتری ، گتوندی و چند لهجه و گویش دیگر که در سرتاسر شهر های کشور عزیزمان و بعضی کشور های دیگر است تشکیل شده است.

دو : زبان هر منطقه ریشه در فرهنگ ، اعتقادات و تاریخ آن منطقه دارد.

سه : زبان هر منطقه جزئی از هویت آن منطقه است که بوسیله آن شناخته می شوند.

چهار : دیروز  به هر کس که به لهجه تهرانی حرف می زد خیره و جذب حرف هایش می شدیم و فردا به هر کس که به لهجه گتوندی حرف بزند خیره و جذب حرف هایش خواهیم شد.

پنج : در برخی موارد  پدر و مادر ها تهرانی حرف زدن را اینطور توجیه کرده اند که وقتی بچه هایمان بزرگتر شدند گتوندی حرف خواهند زد اما مشاهده می شود که بعضی نوجوان ها که از ابتدا با آنها با لهجه تهرانی صحبت کرده اند در حال حاضر لهجه گتوندی را کاملا متوجه می شوند اما دیگر بر حسب عادت نمی توانند گتوندی حرف بزنند و این زنگ خطری برای لهجه شیرین گتوندی است.

شش: باید بهوش بود که در برخی از دانشگاه های کشورمان دانشجویان بومی چند واحد زبان خاص آن منطقه را می گذرانند.

پدر و مادر های عزیز بیایید از انقراض لهجه گتوندی که میراث اجدادمان از سال های دور است و عشق و صفا و صمیمیت در کلمه کلمه آن نهفته است پاسداری کرده و در امانت آنها خیانت نکنیم.

و بدانید ما با همین لهجه گتوندی شاعر و دکتر و نظامی و استاد و هنرمند و غیره و غیره در سطح کشور داشته و داریم که با این لهجه دچار مشکل نشده و چیزی از ارزش آنها کم نشده است .و وقتی به شهر خود بر می گردنند معلوم می شود که اصالت و ریشه خود را حفظ کرده و با همان لهجه گتوندی با ما سخن می گویند.

و بدانید و بدانید و بدانید که منزل آخر ما همین شهر است و همین مردم یعنی هر کجا باشیم عاقبت به همین جا یعنی گتوند خواهیم آمد.

مو گویوم هر کس خه گوش بگره هر کس هم نیخه گوش مگره بی ین  تا گه روزیه یه کاری کنیم انی سووه دیر بووه پشیمو بوویم.